CD-recensie
Ron Janssen en uit Oor |
De Noord-Nederlandse groep Cochon Bleu hoort thuis in het rijtje
cajun en zydeco-bands die Nederland rijk is. Deze muziekstromingen zijn zo breed
te benaderen dat je gemakkelijk naar een eigen sound kan toewerken. Dat is ook
wat dit kwintet doet. Ze proberen niet te klinken als een echte Louisiana band,
maar gebruiken enkel die invloeden in hun eigen muziek. Het gevolg is dat je
behoorlijk dansbare muziek krijgt met een persoonlijke boventoon. Ik zag de
band twee jaar geleden op een festival en vond toen dat ze meer hadden van The
Pogues. De eigenheid siert de groep. Eau werd in december 2002 opgenomen en
in de tweede helft van het afgelopen jaar gelanceerd. De vijf heren hanteren
bijnamen en maken op de hoes niet duidelijk wie nou welk instrument speelt.
Dat is ook niet van belang. Wat wel heel duidelijk is, is de toch wel authentieke
benadering waarmee ze muziek spelen. Als alle gekheid en de eigen inbreng wordt
weggenomen blijft feitelijk de basis over die met een flinke ruis zou gaan lijken
op heuse veldopnamen uit Louisiana. Veel eigen composities (bijna allemaal in
het cajun-french) worden afgewisseld met traditionals, maar ook werk van onder
andere The Stones (Dear Doctor). Al luisterend naar de CD vond ik vrij snel
dat een nummer als Swimming Song van Loudon Wainwright III niet mocht ontbreken.
Dit nummer staat daadwerkelijk op deze CD. Het enthousiasme waarmee deze heren
muziek maken is goed en helder vastgelegd op Eau. De muziek gaat alle kanten
op maar blijft mooi in balans. Het is zo'n zeldzame CD waarop heel veel verschillende
dingen gebeuren die wel allemaal vanuit hetzelfde richtpunt worden afgeschoten.
De discussie of dit nu wel of niet iets heeft te maken met de cajun- en zydecotraditie
ga ik niet aan. Hier wordt gewoon goede muziek neergezet en de mannen blijven
verrassen. Ik heb het vermoeden dat ze nog lang niet alles uit de kast hebben
gehaald, maar hier ben ik voorlopig tevreden mee. En zo ook het blauwe varken
op de hoes, dat vanonder een parasol van de zomerse klanken geniet.
RON JANSSEN
OOR
Nouveau Cajun
Tegenwoordig worden cajunburgers in Disneyland verkocht en hebben we dus ook
geen gebrek aan gezellige cajunbandjes die onder het mom 'authentiek' de drankomzet
verhogen. Maar Cochon Bleu - vijf jongens uit het hoge noorden van os land die
zich Slow Joe, Kraai, Clu, Pigge en Droeze noemen - is van een geheel andere
orde. Want wat zij op deze vierde plaat met het traditionele cajun-idioom uithalen,
mag rustig uniek heten. Het wonderlijke is dat ze daarbij meestal in het verbasterde
cajun-Frans zingen, zonder dat dit ook maar een moment aanmatigend of geforceerd
overkomt. Ongedwongen mengen ze eigen liedjes met tamelijk radicale bewerkingen
van oeroude traditionals (van pioniers als Amadee Ardoin). Waarbij de fiddles
zijn vervangen door gitaren en mandolines en vooral de indringende slide-gitaar
een glansrol vervult. Gehuld in een rauwe bonkende en jagende ritmiek en een
atmosfeer die de geur van Louisiana-moerassen uitwasemt. Niet minder geslaagd
blijken hun versies van Dear Doktor (Rolling Stones) en Loudon Wainwright III¹s
Swimming Song (dat toch al eens lang niet misselijk door de zusters McCarrigle
is vertolkt). Cochon Bleu is Neêrlands best bewaarde cajungeheim. Zelfs
aanbevolen voor degenen die deze muziek boertig¹ vinden.
HERMAN VAN DER HORST
Deze pagina is voor het laatst bijgewerkt op 20-11-04 .