CD-recensie Ron Janssen en uit Oor
COCHON BLEU

EAU
CUP 8028

        

De Noord-Nederlandse groep Cochon Bleu hoort thuis in het rijtje cajun en zydeco-bands die Nederland rijk is. Deze muziekstromingen zijn zo breed te benaderen dat je gemakkelijk naar een eigen sound kan toewerken. Dat is ook wat dit kwintet doet. Ze proberen niet te klinken als een echte Louisiana band, maar gebruiken enkel die invloeden in hun eigen muziek. Het gevolg is dat je behoorlijk dansbare muziek krijgt met een persoonlijke boventoon. Ik zag de band twee jaar geleden op een festival en vond toen dat ze meer hadden van The Pogues. De eigenheid siert de groep. Eau werd in december 2002 opgenomen en in de tweede helft van het afgelopen jaar gelanceerd. De vijf heren hanteren bijnamen en maken op de hoes niet duidelijk wie nou welk instrument speelt. Dat is ook niet van belang. Wat wel heel duidelijk is, is de toch wel authentieke benadering waarmee ze muziek spelen. Als alle gekheid en de eigen inbreng wordt weggenomen blijft feitelijk de basis over die met een flinke ruis zou gaan lijken op heuse veldopnamen uit Louisiana. Veel eigen composities (bijna allemaal in het cajun-french) worden afgewisseld met traditionals, maar ook werk van onder andere The Stones (Dear Doctor). Al luisterend naar de CD vond ik vrij snel dat een nummer als Swimming Song van Loudon Wainwright III niet mocht ontbreken. Dit nummer staat daadwerkelijk op deze CD. Het enthousiasme waarmee deze heren muziek maken is goed en helder vastgelegd op Eau. De muziek gaat alle kanten op maar blijft mooi in balans. Het is zo'n zeldzame CD waarop heel veel verschillende dingen gebeuren die wel allemaal vanuit hetzelfde richtpunt worden afgeschoten. De discussie of dit nu wel of niet iets heeft te maken met de cajun- en zydecotraditie ga ik niet aan. Hier wordt gewoon goede muziek neergezet en de mannen blijven verrassen. Ik heb het vermoeden dat ze nog lang niet alles uit de kast hebben gehaald, maar hier ben ik voorlopig tevreden mee. En zo ook het blauwe varken op de hoes, dat vanonder een parasol van de zomerse klanken geniet.
RON JANSSEN

OOR
Nouveau Cajun

Tegenwoordig worden cajunburgers in Disneyland verkocht en hebben we dus ook geen gebrek aan gezellige cajunbandjes die onder het mom 'authentiek' de drankomzet verhogen. Maar Cochon Bleu - vijf jongens uit het hoge noorden van os land die zich Slow Joe, Kraai, Clu, Pigge en Droeze noemen - is van een geheel andere orde. Want wat zij op deze vierde plaat met het traditionele cajun-idioom uithalen, mag rustig uniek heten. Het wonderlijke is dat ze daarbij meestal in het verbasterde cajun-Frans zingen, zonder dat dit ook maar een moment aanmatigend of geforceerd overkomt. Ongedwongen mengen ze eigen liedjes met tamelijk radicale bewerkingen van oeroude traditionals (van pioniers als Amadee Ardoin). Waarbij de fiddles zijn vervangen door gitaren en mandolines en vooral de indringende slide-gitaar een glansrol vervult. Gehuld in een rauwe bonkende en jagende ritmiek en een atmosfeer die de geur van Louisiana-moerassen uitwasemt. Niet minder geslaagd blijken hun versies van Dear Doktor (Rolling Stones) en Loudon Wainwright III¹s Swimming Song (dat toch al eens lang niet misselijk door de zusters McCarrigle is vertolkt). Cochon Bleu is Neêrlands best bewaarde cajungeheim. Zelfs aanbevolen voor degenen die deze muziek boertig¹ vinden.
HERMAN VAN DER HORST

 

Deze pagina is voor het laatst bijgewerkt op 20-11-04 .