Steve Riley and the Mamou Playboys:
Happytown
Rounder 6098  (2001)

De nieuwe (reeds langverwachte) CD van Steve Riley en de zijnen, is opnieuw controversieel, net als zijn voorgaande "Bayou Ruler".  Naast twosteps en een wals volgens beproefd Riley/Greely recept zijn er weer vele excursies naar andere stijlen. Met m.i. wisselend succes.
Dit alles met de versterking van Roddie Romero op gitaren, waaronder slide gitaar.
Roddie is bekend van eigen bands met een zydeco achtige stijl. Daar speelt hij accordion (luister bijvoorbeeld naar de CD: Da' Big Squeeze, met een gastoptreden van D.L.Menard in the Back Door, mooi!)
Inmiddels heeft Roddie de band alweer verlaten.........

Happytown heeft 10 nummers die ik hier zal bespreken.  Een nadeel van de CD is de korte speelduur: met slechts 38 minuten moeten we het doen.  

1> Creole Stomp (Happytown):
een vrolijke instrumentale snelle twostep, met  Steve's virtuoze solo's zoals we dat van hem gewend zijn, en een slide solo van Roddie in de stijl van de steelgitaar solo's van oude cajunbands.
2> Big Boy Waltz:
eveneens bekend recept, een medium wals met mooie zang van Steve;  alles vertrouwd, maar dan:
3> Gros Jean / Big John:
een "haunting" gitaarsong (garage rock?) met een slepend ritme in 3/4 met dreigende zang van David, en Steve in mooie harmony.  Anders.....maar mooi.
4> Seems to me:
een zydeco nummer met een stevige beat en slappe , elektronisch vervormde zang;
overslaan die hap.
5> Les Vigilantes/The Vigilantes:
origineel: het begint met een gebroken ritme a la "the walk on the wild side", om vervolgens in een donker gekleurde countryrock song over te gaan, met een snijdende viool, onheilspellende sfeer, en geweldige aparte harmony zang.  Misschien het mooiste niet-cajun nummer van de plaat.
6>La Creve de Faim/StarvationTwostep
Een energieke twostep die een beetje lijkt op Chanson de Lemonade. Mooie slide solo  van Roddie.
7> Patoutville:
een soort skiffle song, zoals in de 40's en 50's populair was,  met een akoustisch ritmegitaartje.    Is dit ook Steve Riley?
8> Poche Bridge:
Een mineur medium twostep, a la Danse de Mardi Gras, maar dan instrumentaal. Sfeervol.
9> Mes Enfants/My Children:
een instrumentaaltje, in 3/4  met een repeterend patroon in de elektrische gitaar, voor de liefhebbers.......
10> Pointe aux Chenes/Oak Point:
een onvervalst stevig rock nummer met  een prachtige intro van Roddie a la Stevie Ray Vaughn, en een dampende saxofoonsolo van David, die duidelijk en met succes heeft gestudeerd op de sax!
Jammer alleen, dat de zang van Steve een beetje mager is. En........ hebben we van dit soort muziek al niet de wereld vol aan Cd's?

Dat was 'em, veel plusjes, een paar minnetjes, ik hoop in ieder geval dat ik je voldoende geprikkeld heb, om Happytown te gaan beluisteren! 

Willem Versloot, 12-2-2001


 

 

Steve Riley: acc.
David Greely: fiddle, tenorsax
Kevin Dugas, drums
Roddie Romero, gitaar
Kyle Hebert, elektr.bas

 

luistervoorbeeld:
Pointe aux Chenes


 

 

 

Uit de Volkskrant 1-3-2001:

voor wie zichzelf op een rantsoen van 1

cajun-album per jaar heeft gezet, is de 

jaarlijkse release van Steve Riley and the 

Mamou Playboys veruit de beste keus. Riley 

verkent de muziek van Louisiana in alle 

richtingen. Zo krijgt Gros Jean, een rijm dat 

in 1860 door een slaaf werd geschreven, 

anderhalve eeuw later een ferme bedding van 

elektrische gitaren, en loopt Seems To Me, 

gezongen met licht vervormde stemmen, uit 

in een veldopname van Alan Lomax. Geen zorg, 

ook de klassieke 2- step en de wals zijn 

vertegenwoordigd, de voertaal is overwegend 

Frans en Riley laat in geen enkel nummer zijn 

accordeon onbespeeld. Avontuurlijker cajun 

wordt niet gemaakt.

Ariejan Korteweg

 

 
Commentaar van
Wim Nagtegaal op "Happytown":
"De tendens van
Bayou Ruler wordt voortgezet, wat ik persoonlijk jammer vind: de cajun nummers zijn prima, maar de andere nummers zijn voor mij overbodig!"