De
nieuwe (reeds langverwachte) CD van Steve Riley en de zijnen, is opnieuw
controversieel, net als zijn voorgaande "Bayou Ruler".
Naast twosteps en een wals volgens beproefd Riley/Greely recept zijn er
weer vele excursies naar andere stijlen. Met m.i. wisselend succes.
Dit alles met de versterking van Roddie Romero op gitaren, waaronder
slide gitaar.
Roddie is bekend van eigen bands met een zydeco achtige stijl. Daar
speelt hij accordion (luister bijvoorbeeld naar de CD: Da' Big Squeeze,
met een gastoptreden van D.L.Menard in the Back Door, mooi!)
Inmiddels heeft Roddie de band alweer verlaten.........
Happytown heeft 10 nummers die ik hier zal
bespreken. Een nadeel van de CD is de korte speelduur: met slechts
38 minuten moeten we het doen.
1> Creole Stomp (Happytown):
een vrolijke instrumentale snelle twostep, met Steve's virtuoze
solo's zoals we dat van hem gewend zijn, en een slide solo van Roddie in
de stijl van de steelgitaar solo's van oude cajunbands.
2> Big Boy Waltz:
eveneens bekend recept, een medium wals met mooie zang van Steve;
alles vertrouwd, maar dan:
3> Gros Jean / Big John:
een "haunting" gitaarsong (garage rock?) met een slepend ritme in 3/4 met
dreigende zang van David, en Steve in mooie harmony.
Anders.....maar mooi.
4> Seems to me:
een zydeco nummer met een stevige beat en slappe , elektronisch
vervormde zang;
overslaan die hap.
5> Les Vigilantes/The Vigilantes:
origineel: het begint met een gebroken ritme a la "the walk on the
wild side", om vervolgens in een donker gekleurde countryrock song
over te gaan, met een snijdende viool, onheilspellende sfeer, en
geweldige aparte harmony zang. Misschien het mooiste niet-cajun
nummer van de plaat.
6>La Creve de Faim/StarvationTwostep
Een energieke twostep die een beetje lijkt op Chanson de Lemonade.
Mooie slide solo van Roddie.
7> Patoutville:
een soort skiffle song, zoals in de 40's en 50's populair was, met
een akoustisch ritmegitaartje. Is dit ook Steve Riley?
8> Poche Bridge:
Een mineur medium twostep, a la Danse de Mardi Gras, maar dan
instrumentaal. Sfeervol.
9> Mes Enfants/My Children:
een instrumentaaltje, in 3/4 met een repeterend patroon in de
elektrische gitaar, voor de liefhebbers.......
10> Pointe aux Chenes/Oak Point:
een onvervalst stevig rock nummer met een prachtige intro van
Roddie a la Stevie Ray Vaughn, en een dampende saxofoonsolo van David,
die duidelijk en met succes heeft gestudeerd op de sax!
Jammer alleen, dat de zang van Steve een beetje mager is. En........
hebben we van dit soort muziek al niet de wereld vol aan Cd's?
Dat was 'em, veel plusjes, een paar minnetjes, ik hoop
in ieder geval dat ik je voldoende geprikkeld heb, om Happytown te gaan
beluisteren!
Willem Versloot, 12-2-2001
|
Steve Riley: acc.
David Greely: fiddle, tenorsax
Kevin Dugas, drums
Roddie Romero, gitaar
Kyle Hebert, elektr.bas
|
Uit
de Volkskrant 1-3-2001:
voor wie
zichzelf op een rantsoen van 1
cajun-album per jaar heeft gezet, is de
jaarlijkse release van Steve Riley and the
Mamou Playboys veruit de beste keus. Riley
verkent de muziek van Louisiana in alle
richtingen. Zo krijgt Gros Jean, een rijm dat
in 1860 door een slaaf werd geschreven,
anderhalve eeuw later een ferme bedding van
elektrische gitaren, en loopt Seems To Me,
gezongen met licht vervormde stemmen, uit
in een veldopname van Alan Lomax. Geen zorg,
ook de klassieke 2- step en de wals zijn
vertegenwoordigd, de voertaal is overwegend
Frans en Riley laat in geen enkel nummer zijn
accordeon onbespeeld. Avontuurlijker cajun
wordt niet gemaakt.
Ariejan
Korteweg
|
Commentaar
van
Wim Nagtegaal op "Happytown":
"De tendens van
Bayou Ruler wordt voortgezet, wat ik persoonlijk jammer vind: de cajun
nummers zijn prima, maar de andere nummers zijn voor mij
overbodig!" |